Λουκ 22.44 καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο. ἐγένετο δὲ ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος καταβαίνοντες ἐπὶ τὴν γῆν
Μετάφραση: Στο μεταξύ Τον κατέλαβε αγωνία και γι' αυτό προσευχόταν τώρα θερμότερα και με περισσότερη επιμονή. Και ο ιδρώτας Του έγινε άφθονος και πηχτός σαν κομμάτια πηγμένου αίματος που πέφτουν στη γη.
«Ο ιδρώτας Του έγινε σαν σταγόνες αίματος», είπε ο Ευαγγελιστής. Ίδρωσε για να θεραπεύσει τον Αδάμ που ήταν άρρωστος. «Με τον ιδρώτα του μετώπου σου», είπε ο Θεός, «θα φας το ψωμί σου». Παρέμεινε στην προσευχή σε αυτόν τον κήπο για να φέρει τον Αδάμ ξανά στον δικό του κήπο. - Άγιος Εφραίμ ο Σύρος
Ο ιδρώτας μπήκε μαζί με την αμαρτία και υπήρξε μέρος της κατάρας στο προπατορικό αμάρτημα (Γεν. γ 19). Όταν λοιπόν ο Χριστός έγινε για χάρη μας αμαρτία και κατάρα (Γαλ. 3:13), ίδρωσε με ιδρώτα πηχτό, έτσι ώστε με τον ιδρώτα του προσώπου του να φάμε εμείς άρτο και για να εξαγιάσει και να γλυκάνει όλες τις δοκιμασίες μας.
Το βράδυ πριν σταυρωθεί ο Ιησούς Χριστός, προσευχήθηκε στον κήπο της Γεθσημανή. Ο Λουκάς, που ήταν γιατρός, κατέγραψε ότι ο ιδρώτας του Ιησού Χριστού ήταν σαν σταγόνες αίματος: «Και βρισκόμενος σε αγωνία, προσευχόταν πιο ένθερμα. Τότε ο ιδρώτας Του έγινε σαν μεγάλες σταγόνες αίματος που πέφτουν στη γη» (Λουκάς 22:44). Μερικοί θεωρούν την περιγραφή του Λουκά ως απλή παρομοίωση—ο ιδρώτας του Ιησού έπεσε στο έδαφος με μεγάλες, βαριές σταγόνες, όπως στάζει αίμα από μια ανοιχτή πληγή. Ωστόσο, υπάρχει μια ιατρική κατάσταση που προκαλεί τα συμπτώματα που περιγράφονται και εξηγεί την αναφορά του Λουκά για αίμα.
Η αιματίδρωση είναι μια σπάνια, αλλά πολύ πραγματική, ιατρική κατάσταση που προκαλεί τον ιδρώτα κάποιου να περιέχει αίμα. Οι ιδρωτοποιοί αδένες περιβάλλονται από μικροσκοπικά αιμοφόρα αγγεία που μπορούν να συστέλλονται και στη συνέχεια να διαστέλλονται μέχρι το σημείο της ρήξης, προκαλώντας τη διαρροή αίματος στους ιδρωτοποιούς αδένες. Η αιτία της αιματίδρωσης είναι η ακραία αγωνία. Στις άλλες αφηγήσεις των Ευαγγελίων, βλέπουμε την κατάσταση της αγωνίας του Ιησού Χριστού: «Η ψυχή μου κατακλύζεται από θλίψη μέχρι θανάτου» (Ματθαίος 26:38· Μάρκος 14:34).
Η έντονη αγωνία και θλίψη που ένιωθε ο Ιησούς ήταν σίγουρα κατανοητή. Όντας Θεός, ο Χριστός γνώριζε «όλα όσα επρόκειτο να Του συνέβαιναν» (Ιωάννης 18:4). Γνώριζε με επίπονη λεπτομέρεια τα γεγονότα που επρόκειτο να ακολουθήσουν σύντομα αφότου προδόθηκε από έναν από τους ίδιους τους μαθητές Του. Ήξερε ότι επρόκειτο να υποβληθεί σε πολλές δοκιμασίες όπου όλοι οι μάρτυρες εναντίον Του θα έλεγαν ψέματα. Ήξερε ότι πολλοί που Τον είχαν χαιρετίσει ως Μεσσία μόνο λίγες μέρες νωρίτερα θα ούρλιαζαν τώρα για τη σταύρωση Του (Λουκάς 23:23). Ήξερε ότι θα μαστιγωθεί σχεδόν μέχρι θανάτου προτού χτυπήσουν τις μεταλλικές ακίδες στη σάρκα Του. Γνώριζε τα προφητικά λόγια του Ησαΐα που ειπώθηκαν επτά αιώνες νωρίτερα ότι θα χτυπιόταν τόσο άσχημα που θα «παραμορφωνόταν περισσότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο» και «πέρα από ανθρώπινη ομοιότητα» (Ησαΐας 52:14). Ήξερε για την Σταύρωση Του. Ασφαλώς, αυτά τα πράγματα συνετέλεσαν στη μεγάλη αγωνία και θλίψη Του, με αποτέλεσμα να ιδρώσει σταγόνες αίματος.
Στην αρχή της δημιουργίας, η ανθρώπινη ιστορία ξεκίνησε σε έναν κήπο (Γένεση 2:8), και όταν ο πρώτος Αδάμ αμάρτησε εναντίον του Θεού σε αυτόν τον κήπο, ο θάνατος μπήκε στον κόσμο (Γένεση 3:6). Χιλιάδες χρόνια αργότερα, ο Ιησούς Χριστός, ο τελευταίος Αδάμ (1 Προς Κορινθίους 15:45), μπήκε σε έναν άλλο κήπο για να δεχτεί το ποτήρι από το χέρι του Πατέρα Του (Ματθαίος 26:42· Μάρκος 14:36· Λουκάς 22:42) και να νικήσει τον θάνατο. Τελικά, λοιπόν, είμαστε αυτοί που ευθύνονται για το αίμα που έσταξε από τον Σωτήρα μας καθώς προσευχόταν στον κήπο. Και είμαστε ο λόγος που η ψυχή του Ιησού Χριστού κυριεύθηκε από θλίψη μέχρι θανάτου. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.
