Σκέψου, αγαπητέ, την β' μεταβολή που έκανε το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά των Αποστόλων, οι οποίοι στην αρχή αγαπούσαν τόσο την ζωή τους, ήταν τόσο δειλοί, που, για να διαφυλάξουν την ζωή τους, ο ένας εγκατέλειψε τον Διδάσκαλο στο πάθος και έφυγε γυμνός. «Κάποιος νέος τον ακολουθούσε γυμνός, τυλιγμένος κατάσαρκα με ένα σινδόνι, και τον συνέλαβαν. Άλλ' αυτός άφησε το σινδόνι και έφυγε γυμνός» (Μάρκ. 14,51), ο άλλος Τον αρνήθηκε και όλοι οι άλλοι ανεχώρησαν. «Και όλοι Τον άφησαν και έφυγαν» (Μάρκ. 14,51). Και τόσο τρόμαξαν σαν λαγοί, που από τον φόβο τους παρέμεναν κλεισμένοι στο υπερώο και δεν τολμούσαν να βγούν έξω σχεδόν όλο το διάστημα των πενήντα ημερών που πέρασαν μετά την ανάσταση, αλλ' αφού κατέβηκε σ' αυτούς το Άγιο Πνεύμα, μετέβαλε την αδυναμία της καρδιάς τους σε άνδρεία και γενναιότητα. Έτσι βγήκαν έξω τόσο άφοβα, σαν λιοντάρια, που κήρυτταν τον Εσταυρωμένο Ιησού μπροστά σε όλο το πλήθος του λαού με μέτωπο ανοικτό, με στήθος ανδρειωμένο και με τόλμη και παρρησία, χωρίς να δειλιάσουν ούτε από φοβέρες ούτε από δαρμούς, ούτε από βάσανα και μαρτύρια, ούτε από τον ίδιο τον θάνατο, αλλά όλα αυτά τα επιθυμούσαν ως απολαύσεις και διασκεδάσεις και χαίρονταν πάρα πολύ, όταν τα δέχονταν. «Οι Απόστολοι έφυγαν από το συνέδριο χαρούμενοι, διότι κρίθηκαν άξιοι να κακοποιηθούν για το Όνομά Του» (Πράξ. 5,41).
Τότε θα μπορούσες να δεις εκείνον τον δειλότατο Πέτρο που αγαπούσε πολύ την ζωή του,
που προηγουμένως δεν μπορούσε να ακούσει χωρίς φόβο ούτε ένα μικρό λόγο ενός δυστυχισμένου κοριτσιού, πώς στάθηκε με τόση αφοβία και τόλμη και μίλησε μπροστά στον λαό με μεγάλη φωνή μπροστά σε ένα πλήθος δέκα χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς καν να σκέπτεται, ότι είναι άνθρωποι, αλλά ότι είναι άγρια ζώα και φυτά και πέτρες, και με την ρητορεία του προσείλκυσε στην πίστη του Χριστού τρείς χιλιάδες λαού. «Τότε σηκώθηκε ο Πέτρος μαζί με τους ένδεκα, ύψωσε την φωνή του και τους είπε» (Πράξ. 2,14). Τότε θα μπορούσες να δεις εκείνους τους αλιείς και αγράμματους, πλουτισμένους από τόση σοφία και σύνεση, ώστε να κάνουν τους σοφούς και γραμματισμένους να διερωτώνται και να απορούν. «Και κατάλαβαν ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι και απλοϊκοί και έμειναν κατάπληκτοι» (Πράξ. 4,13). Και αυτό γιατί; Διότι έδωσε στην καρδιά τους το Πνεύμα το Άγιο πλούτο γνώσεως, όπως είναι γραμμένο για τον Σολομώντα. «Και έδωσε ο Κύριος ο Θεός στον Σολομώντα φρόνηση και μεγαλοκαρδία» (Γ' Βασιλ. 4,35). και διότι «ο Θεός άγγιξε την καρδιά τους» (Α ́ Βασιλ. 10,26). Ω χάρις! Ω ενέργεια! Ω φωτιά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο όταν ανάψει μία φορά στην καρδιά, τους λαγούς τους κάνει λιοντάρια, τους αδύνατους δυνατούς, τους άσοφους σοφούς, τους χωματένιους τους κάνει πύρινους και τα πρώην αγάλματα τα μεταβάλλει σε τέλειους άνδρες. Και αυτό είναι εκείνο που υποσχέθηκε ο Θεός να δώσει με τον προφήτη Μιχαία λέγοντας. «Δεν θα τους υπακούσει κανένας, αν εγώ δεν τους γεμίσω δύναμη, που θα προέρχεται από το Πνεύμα του Κυρίου» (Μιχ. 3,8).
Πνευματικά Γυμνάσματα - Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
